Wałbrzych ma setki dzikich mieszkańców. Jak z nimi żyć? (FOTO)

Rude kity i zygzaki

Jak mówi Edward Świątkowski z wałbrzyskiej straży miejskiej, wiele interwencji strażników dotyczy właśnie dzikich zwierząt na terenie miasta – poczynionych przez nie szkód czy obaw ludzi, ale także osobników chorych, po wypadkach czy młodych. Czasem interwencje okazują się na wyrost, często na przykład ktoś bierze nieszkodliwego zaskrońca czy nawet padalca za żmiję. Albo mieszkańcy domagają się usunięcia lisów, które nie stanowią zagrożenia i na tyle przystosowały się już do życia w mieście, że w lesie nie dałyby sobie rady. Lis zagraża niezabezpieczonej hodowli drobiu, ale nie ludziom.

- Ostatnie przypadki wścieklizny u lisów w naszym mieście stwierdzono kilkanaście lat temu. Odkąd jest rozrzucana szczepionka przeciw tej chorobie, nie notuje się jej już prawie wcale. Właściwie nie odczuwa się obecności lisów, ale sam widziałem, jak są uczone niewłaściwych zachowań – pewna pani wyrzucała makaron z okna na ul. Mickiewicza, a na dole stał lis i wszystko zjadał. Kiedyś nie było normalne, że lis spacerował po mieście, a dziś już jest – mówi strażnik.

Złapanie lisa nie jest zresztą prostą sprawą – inteligenty kuzyn psa potrafi wyjąć mięso z żywołapki bez zatrzaśnięcia się w niej, albo zrobić podkop.



Inną sprawą są żmije, które mogą być niebezpieczne. Edward Świątkowski pamięta tegoroczną interwencję dotyczącą żmii, która wpełzła pod pracującą maszynę zakładu przemysłowego na Białym Kamieniu i nie zamierzała opuszczać ciepłego schronienia, my pisaliśmy o żmii, która zakłóciła nabożeństwo w kościele w Kuźnicach: ŻMIJA WPEŁZŁA DO KOŚCIOŁA PODCZAS MSZY. Żmije jednak też nie są tak groźne, jeśli nieświadomie nie zbliżymy się do nich za bardzo, jak to miało miejsce w okolicach ZAMKU CISY. Jak mówi strażnik, jeśli nie chcemy żmij w pobliżu naszych domów, podstawą jest wykaszanie trawników, bo obawiają się otwartych przestrzeni, wolą pełzać w trawie. A do lasu na jagody czy grzyby trzeba ubrać buty powyżej kostki, bo w lesie to żmija jest u siebie. Na ogół jednak ucieka, kiedy tylko wyczuje, że zbliża się człowiek.




Wałbrzych skolonizowany przez dziki

- Cały czas jest prowadzony odstrzał redukcyjny, koło myśliwskie zgłasza nam, gdzie działa, ale na terenie miasta nie można strzelać. Trzeba pamiętać, że dzik nie jest groźny, póki się go nie zaniepokoi, więc nie wolno przepędzać go z ogródka, jak to kiedyś chciał zrobić jakiś pomysłowy mieszkaniec. A dzik pójdzie jak przecinak, staranuje wszystko na swojej drodze i albo sam się zabije, albo komuś zrobi krzywdę. Trzeba mu otworzyć furtkę i czekać, aż sam wyjdzie. I powiedzieć dzieciom, żeby nigdy nie próbowały głaskać prosiaczków w paski, bo i takie historie słyszeliśmy – mówi strażnik.

Największym problemem straży miejskiej, która, jak może, stara się zaradzić "dzikim" interwencjom, jest brak miejsca, gdzie można przechować zwierzęta ranne, chore, czy zbyt młode, żeby same sobie poradziły. Bo o ile kota czy psa odwiezie się do miejskiego schroniska, a borsuka wyciągniętego ze studzienki kanalizacyjnej wypuści się, żeby szedł, gdzie jego miejsce, to rannego dzikiego zwierzęcia ani wypuścić się nie da, ani go przechować. Straż miejska nie ma takich możliwości, a nikt w pobliżu naszego miasta do tej pory nie miał miasta azylu dla dzikich zwierząt, nie mówiąc już o miejscu rehabilitacji.

I właśnie jeden z tych miłośników, wałbrzyski dziennikarz i fotoreporter Robert Bajek, założył wraz z żoną Anną i zaprzyjaźnioną lekarką weterynarii (chirurgiem), fundację "Dzika Nadzieja" z myślą o tym, żeby pomagać dzikim zwierzętom z naszego miasta i okolic. Warto podkreślić, że pomocą dzikim zwierzętom zajmują się już od kilku lat. W tej chwili fundacja ma kilka tygodni, a oni dzielnie walczą z rafami przygotowanymi przez polskie prawo.

Tymczasem nikt z tych podmiotów nie pomoże. A prawo jest brutalne, dla dzikiego rannego zwierzęcia łownego przewiduje tylko jedną (niskokosztową) opcję – przyjedzie myśliwy i odstrzeli, żeby się nie męczyło, choćby miało tylko łatwą do wyleczenia kontuzję. Dla zwierząt niełownych, na przykład ptaków – nie ma nic. Ten ponury krajobraz zmienia się powoli dzięki miłośnikom przyrody, takim jak Robert Bajek, czy znany już naszym Czytelnikom Krzysztof Żarkowski, który z nim współpracuje podczas ratowania dzikich czworonogów i ptaków. Ale tacy miłośnicy zaczynają często od zera, mając tylko wiedzę i doświadczenie, a jest potrzebny specjalistyczny sprzęt i koszty są ogromne.