Po wojnie niemal w każdym większym zakładzie pracy w Wałbrzychu uruchamiano sekcje tenisa stołowego. Wystarczył stół (albo kawałek prostego prostokąta), dwie rakietki i mała piłeczka. Jedną z pierwszych sekcji ping-ponga w naszym regionie powołano przy KS Julia, a inicjatorem był Feliks Stabrowski. Zajęcia odbywały się w świetlicy szybu Jan na Białym Kamieniu. Kupiono dwa stoły z siatkami oraz cztery rakietki do gry i rozpoczęto rozgrywki od klasy A.

Bardzo dobrych tenisistów stołowych skupiał Żydowski Klub Sportowy Wałbrzych, w którym występowali m.in. Stefan Schitzer, Józef Wimmer, Max Woźniak czy Emil Wenda. Zespół dobrze radził sobie w rozgrywkach dolnośląskich. Po rozwiązaniu klubu w 1949 roku część zawodników przeszła do Górnika Wałbrzych, w którym sekcja pingpongowa działała w latach 1947-1955. Tenis stołowy nie miał szans wygrać z futbolem. Górnicza sekcja, mocno zaniedbywana, w 1955 roku przestała istnieć.

Wyróżniający się zawodnicy tacy jak Schitzer, Kuśmierek czy Mickiewicz zasilili Victorię Wałbrzych, która za niecałe trzy dziesięciolecia wkroczyła na pingpongowe salony. Żeby zacząć pisać o sukcesach tenisa stołowego w naszym musimy wspomnieć o Szczycie Boguszów. Klubie, w którym tuż po wojnie prym wiedli zawodnicy narodowości niemieckiej, m.in.: Hans Winkler, Willi Wagner, Manfred Taubem, Jorg Diebel czy Klaus Bartsch. Z Polaków wyróżniali się: Antoni Słowik, Tadeusz Brożyna i Jan Grocholski.

Zespół trenował i rozgrywał mecze ligowe w małej salce przy ul. Fornalskiej, a kierownikiem drużyny był boguszowski zegarmistrz Eugeniusz Sułek. W latach 60. i 70. drużyna występowała z małymi przerwami w II lidze, ale już jako KS Baryt Boguszów. Przy stołach można było wtedy podziwiać Jana Skrzypczaka, Ryszarda Święcha, Tadeusza Chelsza, Kazimierza Mickiewicza, Leszka Kołodzieja, Franciszka Misiura, Kazimierza Landzberga, Jerzego Borconia, Henryka Konopko, Zbigniewa Jońskiego, a także Urszulę Marcinkowską, Jadwigę Połyń, Halinę Kozłowską czy Aleksandrę Kuberacką.

Po rozwiązaniu w latach 70. sekcji w Zagłębiu (wcześniej Julia) do Boguszowa przenieśli się najzdolniejsi pingpongiści z Wałbrzycha: Janusz Kosmala, Ryszard Chaliński, Michał Kuźniar, Józef Stefański i Marian Link.
W połowie lat 70. doszło do połączenia KS Baryt Boguszów z Victorią Wałbrzych, a prezesem nowego klubu został Ryszard Grzybowski. To on doprowadził do wyremontowania i zaadaptowania nieczynnej hali sportowej przy ul. Sobięcińskiej w Boguszowie, gdzie od tej chwili swoje mecze rozgrywali tenisiści. Zresztą w tym samym miejscu trenowali później zapaśnicy.

W 1982 roku zespół występował już jako GKS Victoria Wałbrzych, a drużynę wzmocniono. Z Burzy Wrocław dołączyli m.in. bracia Furmanowie. Prezesem został Zenon Mania, który już w następnym sezonie świętował wielki sukces. W 1983 roku sekcja tenisa stołowego Victorii Wałbrzych awansowała do I ligi. Dokonali tego głównie: Sławomir Karwatka, Władysław Błauciak, Henryk Górecki, Robert Słowik, Piotr Zwierzyński, a wyróżniającymi się zawodnikami byli: Tadeusz Heliś, Jan Skrzypczak, Ryszard Święch, Henryk Nowakowski, Zbigniew Okołotowicz, Mariusz Gębik, Kazimierz Mickiewicz, Jan Włodarek, Leszek Gardaś i Leszek Kołodziej. Nie wysilajcie umysłów. Z pewnością pierwszy raz słyszycie te nazwiska, ale nam zależy, żeby dzięki takim artykułom, usłyszało o nich więcej osób niż tylko wąskie grono zapaleńców tenisa stołowego. Drużynę do sukcesu poprowadził trener Antoni Słowik, po którym szkoleniową pałeczkę w najwyższej lidze przejął Ryszard Święch. Po roku gry na najwyższym szczeblu do Victorii dołączył kadrowicz Dariusz Kabaciński z Burzy Wrocław.

Tenisiści Victorii rywalizowali w tym czasie z największymi sławami polskiego ping-ponga: Andrzejem Grubbą i Leszkiem Kucharskim. W 1985 roku trio: Robert Słowik, Jacek Rosiak i Piotr Zwierzyński zdobyli wicemistrzostwo Polski juniorów w drużynie, a Bożena Słowik, córka trenera Antoniego Słowika, wywalczyła złoty medal w singlu podczas MP juniorów. To były wielkie chwile wałbrzyskiego tenisa stołowego.

Po transformacji ustrojowej Victoria spadła z I ligi, a po likwidacji kopalń część zawodników i działaczy założyła w 1993 roku Towarzystwo Sportowe Victoria Wałbrzych, które musiało jednak czekać kilka lat na podniesienie się z kolan. Dopiero w 2000 roku zespół awansował do II ligi. Po kolejnych trzech latach nasi pingpongiści weszli po raz drugi do ekstraklasy tenisa stołowego i mogli rywalizować z najlepszymi drużynami w kraju. Tej sztuki dokonali Tomasz Durajczyk, Adrian Korzybski, Paweł Lisiecki, Błażej Such oraz Piotr Chudoba, których do sukcesu doprowadził trener Henryk Górecki, zresztą występujący w kilku potyczkach przy stole jako zawodnik. Tym razem przygoda z elitą trwała tylko 2 lata. Ostatnimi dużymi sukcesami wałbrzyskiego ping-ponga na krajowym podwórku były złote medale Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej na Akademickich Mistrzostwach Polski. Ogromny udział miał w tym wspomniany już Tomasz Durajczyk.


Tomasz Piasecki
Fot. użyczone (Archiwum Antoniego Słowika)


FOTO:
Tenisiści stołowi Victorii Wałbrzych i MDK Chełmno tuż przed meczem o awans do I ligi. Od lewej: Jan Włodarek, dwaj zawodnicy z Chełmna, czwarty od lewej Sławomir Karwatka, Henryk Górecki, Władysław Błauciak i trener Antoni Słowik



Pingpong2: Lata 60. ubiegłego wieku – w akcji Antoni Słowik. Ikona wałbrzyskiego i boguszowskiego tenisa stołowego



Artykuł ukazał się na łamach tygodnika "WieszCo" - pełny numer tygodnika do pobrania w formacie PDF na stronie www.wieszco.pl