| Źródło: Życiorys - Wikipedia
Dziś rocznica śmierci generała Łączyńskiego - grób jest u nas
Urodził się 21 marca 1779 r. w Kiernozi jako najstarszy syn Macieja i Ewy z Zaborowskich. W wojsku polskim od insurekcji kościuszkowskiej, w której dosłużył stopnia porucznika. Zasłużył się pod Cortoną i na przełęczach apenińskich. W bitwie nad rzeką Trebbią został ranny. W bitwie pod Novi został ponownie ranny. Wrzesień 1799 r. przyniósł mu awans na kapitana III batalionu. W 1801 r. brał udział przy oblężeniu Peschiery.
W listopadzie 1806 roku Łączyński zorganizował batalion piechoty w Łowiczu i został jego kapitanem. W lutym 1807 został majorem, a w marcu podpułkownikiem. 5 czerwca 1807 odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Od września był dowódcą 3 pułku ułanów. Uczestnik bitwy pod Raszynem podczas wojny z Austriakami w 1809 odznaczony Orderem Virtuti Militari. W lutym 1812 z powodu złego stanu zdrowia wystąpił o dymisję. Zdymisjonowany z awansem na generała brygady.
Przebieg kampanii rosyjskiej zmusił go w grudniu 1812 do czynnej służby w charakterze organizatora jednostek zapasowych. Mianowany przez księcia Józefa Poniatowskiego, w lutym 1813 objął dowództwo jazdy w zgrupowaniu gen. Edwarda Żółtowskiego.
Upadek Księstwa Warszawskiego sprawił, że generał wstąpił na służbę francuską. Ranny pod Lützen, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej. 25 marca 1814 w starciu pod La Fere Champenoise został ponownie ranny i dostał się do niewoli pruskiej. Interwencja cara Aleksandra I spowodowała jego zwolnienie. Wziął dymisję ze służby francuskiej. Sto dni Napoleona spędził w Paryżu.
Gen. Antoni Paweł Sułkowski uczynił go odpowiedzialnym za powrót polskich żołnierzy do kraju. Wykonując ten rozkaz w 1816 Łączyński poważnie rozchorował się na płuca i uzyskał dymisję. Zaczął się leczyć we Wrocławiu, później trafił do Szczawna.
Generał w naszym odbiorze nie był postacią bez skazy, o czym świadczy jego życie prywatne. Maria Walewska miała prawo mieć do niego pretensje, jako do brata - najpierw zmusił ją do małżeństwa z trzykrotnie od niej starszym bogatym szambelanem królewskim Anastazym Walewskim. Do tego czynu przyznał się podczas sprawy rozwodowej Walewskich w 1812 roku. Maria prawdopodobnie miała w tym czasie nieślubne dziecko z Rosjaninem. Potem Łączyński podobno stręczył swoją siostrę Napoleonowi widząc w tym korzyści - i, jak wiemy z historycznych przekazów, odniósł skutek.
Opr. Magdalena Sakowska
Foto: Magdalena Sakowska
Napisz komentarz
Komentujesz jako: Gość Facebook Zaloguj